အေ၀း ကၾကည့္လိုက္လ်ွင္ လူစုလူေ၀း စုစုရံုးရံုး ၿမူနွင္းေတြၾကားမသဲမကြဲ တစ္ခုခုကိုၾကိုးစားပမ္းစား
လုပ္ေနပံု ရသည္။ ဆရာၿဖစ္ဟန္တူသူက တပည့္မ်ား ကိုအေၿခအေနၾကည့္၍ၾကီးၾကပ္ေနပံု လူပံုက
တည္တည္တန္႕တန္႔ မုတ္ဆိတ္က် ဥ္စြယ္နွင့္ လက္ပိုက္ၿပီးၾကည့္ေနပံု မ်ား ေတာ္ရံုတန္ရံု လူေတြ
ဒူးေထာက္သြားေလာက္ေအာင္ ခန္႔ၿငားလွသည္။တပည့္ တပန္းေတြေပါမ်ားသေလာက္ ေတာ္ရံုတန္ရံု
ေပါ့ပ်က္ပ်က္တပည့္မ်ိ ဳး ကိုဆိုလ်ွင္ လက္မခံ ခံယူခ်က္ၿပင္းၿပင္းၿဖင့္ ၀ီရိယရွိေသာ တပည့္မ်ိဳ ဳးကိုသာ လက္
ခံေလ့ရွိ၏။ သူ၏အမည္ က ဥရုေ၀လ ကႆ ပ ..ထိုနယ္တစ္၀ိုက္တြင္ေတာ့ ဆရာၾကီး တစ္ပါး မသိသူ
မရွိ ကန္ေတာ့ စရာဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေလးေတြဆိုလ်ွင္ အရွင္ ကႆ ပ ဆီ အရင္ေရာက္သည့္ ကန္ေတာ့္ခံ
ပူေဇာ္ခံလူစားမ်ိ ဳး..လက္ေရြးစဥ္တပည့္ ငါးရာၿခံရံလ်ွက္ ထိုေတာအုပ္ကို အပိုင္စားရထားသည္။
ဥရုေ၀လ ေတာအုပ္၏ေအးၿမလွေသာေဆာင္းရာသီ အခ်ိန္ ေရထဲမွာ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနေသာ တပည့္ေတြက
ဆရာ၏နွုတ္မွ အသံကို နားစြင့္ရင္း ေရထဲငုတ္လိုက္ မြန္းၾကပ္လာေတာ့မွ ေရေပၚမွာေလတစ္၀ရွဴ သြင္း
လိုက္ လုပ္ေနၾက သည္။ေနကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္း ဥရုေ၀လ နွုတ္မွစကားအမ်ားၾကီးထြက္မလာ "ဆြမ္း
စားၾက ေလာ့" ဟူေသာအသံကိုၾကားလိုက္သည္နွင့္ ကမ္းစပ္ေပၚအသီးသီးတက္လာၿပီး မီးဖိုသူကဖို
ဆရာၾကီး အတြက္စားစရာၿပင္သူၿပင္ ..အလုပ္ကိုယ္စီၿဖင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနၾကသည္ကို ဥရုေ၀လ
ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးေပၚမွ ထိုင္ၾကည့္ရင္း မိမိ ၏အရင္ကအခ်ိန္မ်ားကို စဥ္းစားလိုက္မိသည္။ ဤေက်ာက္တံုး
ေပၚ၌မိမိထိုင္ခဲ႔သည္မွာနွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ ဒီအက်င့္အၾကံေတြက်င့္ၾကံခဲ႔တာကလည္း အေတာ္ၾကာခဲ႔ၿပီ
မိမိသီလေတြလည္း တစ္ပါးသူေတြထက္ၿဖူစင္လို႔သာ ဆရာေနရာကို ရေနၿခင္းမဟုတ္ပါေလာ..ဟုေတြးရင္း
ပီတိၿဖစ္ကာ ၿပံုးမိလိုက္၏။သို႔ေပမယ့္ ကႆ ပစိတ္ထဲတြင္ ဆရာ့ဆရာၾကီးမ်ားသင္ၾကားခဲ႔ေသာ နည္းမ်ား
ပင္ၿဖစ္လင့္ကစား ဒီက်င့္ၾကံမွုမ်ားတြင္ တစ္စံုတစ္ရာလိုအပ္ခ်က္ရွိေနသလို စိတ္ထဲမွာအၿမဲ ၿဖစ္ေပၚ
လ်ွက္ရွိ ေနသည္။မိမိဘာသာ ရဟႏ ၱာ ၿဖစ္ၿပီဟု သမုတ္ထားေသာ္ၿငားလည္း မယံုမရဲစိတ္ေတြ တစ္ခါတစ္
ရံၿဖစ္ေပၚလ်ွက္ရွိသည္။
" ဆရာၾကီး စားဖြယ္မ်ား အသင့္ၿဖစ္ပါၿပီ" ဟူေသာအသံေၾကာင့္ အရွင္ကႆ ပ၏အေတြးစဥ္ ၿပတ္သြားရင္း
တပည့္ကိုေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ၿပလိုက္သည္။ ၿမစ္ ေအာက္ဖက္ေတြမွာမိမိလို တပညိ့မ်ားစြာနွင့္ေနထိုင္ၾက
ေသာ နဒီကႆ ပနွင့္ ဂယာ ကႆ ပ ကိုမဆီမဆိုင္ သတိရလိုက္ေသးသည္။ ေၾသာ္ ညီငယ္တို႔ နွင္ ့
စားဖြယ္လက္ဆံု၍မစားရသည္မွာၾကာၿမင့္ၿပီမဟုတ္ပါေလာ က်န္းက်န္းမာမာမွရွိပါေလစ ။ အကိုၾကီး၏
စကားကိုေၿမ၀ယ္မက် နားေထာင္တတ္ေသာ ညီငယ္မ်ားကို လြမ္းလိုက္ပါဘိေတာ့။ ဒီအၾကင့္ၿမတ္ေတြ
ၾကင့္ၾကံေနတဲ႔ တပည့္မ်ားကိုလည္း မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနရတာေၾကာင့္လဲ မိမိကိုယ္ကိုယ္ပင္
တစ္ခါတစ္ရံ ဂရုစိုက္ဖို႔ေမ့ေနသည္။ ေရငုတ္ၿခင္းၿဖင့္ သင္တို႔ရဲ႕ကိေလသာေတြ ေဆးေၾကာေလာ့ ။ေရငုတ္
အသက္ေအာင့္ၿခင္းၿဖင့္ သမာဓိကိုရယူေလာ့ ဟူေသာစကားကို ၿမစ္ဆိပ္မသြားခင္ေန႕စဥ္ မပ်က္ ဆံုးမေန
ရသည္။ရဟႏ ၱာ ၿဖစ္ဖို႔ဆိုလ်ွင္ ဇြဲရွိမွ ခံနိုင္ရည္ရွိမွ ဒါေၾကာင့္လည္း တပည့္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာေရြးခ်ယ္
ၿပီးလက္ခံထားၿခင္းၿဖစ္သည္။ေရ ထဲ မွာၾကာရွည္စြာေနနိုင္ရန္ ေက်းသား၊ ဇယ္ပံု၊တံက်စ္ခံု စေသာကစား
နည္းတို႔ကိုလည္းကစားခိုင္းရေသးသည္။ ေနလံုးပင္ေရေအာက္သို႔ငုတ္လွိ်ဳးလုနီးနီးၿဖစ္ေနၿပီပဲ .မိမိ၏
လက္ရင္းသာ၀က တစ္ပါးကိုလက္ ယပ္ေခၚလိုက္ၿပီး အားလံုးေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ၿပန္ၾကရင္ လိုက္လံ ေဆာ္
ၾသခိုင္းရင္း မိမိက ပင္အရင္ၿပန္လာခဲ႔လိုက္သည္။
တၿဖည္းၿဖည္းေလ်ွာက္လာရင္း ေက်ာင္းသခၤမ္းနားေရာက္လာေလေလ ပို၍ေမွာင္လာေလပင္ ၊ ေက်ာင္း
သခၤမ္းအ၀င္လမ္းေလးေရာက္လာေတာ့တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိေနသလိုစိတ္ထဲမွာေအးခနဲခံစားလိုက္
ရသည္။ ဤေနရာတြင္မိမိေနလာသည္မွာၾကာၿပီ ထူးထူးဆန္းဆန္း စိတ္တြင္း၌မၿဖစ္စဖူး ၊သတိထားလာ
ရင္းလမ္းေကြ႕အေက်ာ္တြင္ ရဟန္းတစ္ပါး ရပ္ေစာင့္ေနသည္ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ရဟန္း၏မ်က္နွာ
သြင္ၿပင္မွာ မိမိတစ္သက္တာတြင္ တစ္ခါမွမၿမင္ဖူး ေလာက္ေအာင္ေခ်ာေမာ တင့္တယ္ေနၿပီး မ်က္၀န္းမ်ား
မွာ မိမိအားစိုက္ၾကည့္လိုက္ သည္နွင့္ မိမိတစ္ကိုယ္လံုးထိုးေဖါက္သြားသည္ဟုထင္လိုက္မိသည္။ထိုသူ
အနီးသို႔ ေရာက္သည္နွင့္တစ္စံုတစ္ခု ေသာစြမ္းအားေတြ၏ အနီးကိုေရာက္သြားသလိုခံစားလိုက္မိသည္။
ထူးဆန္းသည္ကအာဂနု ရဟန္းေတြ မၾကာခဏ လာတတ္ေပမယ့္စိတ္ထဲမွာဒါမ်ိဳးမၿဖစ္စဖူး။
အို.. ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သည္နယ္တစ္၀ိုက္မွာ မိမိ ကသာလ်ွင္ လႊမ္းမိုးထားသည္ပဲ အာဂနု ရဟန္းတစ္ပါး၏
အရွိန္အ၀ါကို ရြံ႕ေနစရာအေၾကာင္း ဘာမွမ မရွိ။မိမိကသာလ်ွင္ စကားစၿမည္ စေၿပာၿဖစ္လိုက္သည္။
" အဘယ္တစ္စံုတစ္ရာ အေၾကာင္းမ်ား ရွိလို႔ပါလဲ ..ငါ့ရွင္"
" ကႆ ပ သင့္အတြက္၀န္မေလးဘူးဆိုရင္ ေက်ာင္းအနားမွာရွိတဲ႔ မီးတင္းကုတ္မွာတည္းပါရေစ"
အို...ရုပ္ရည္တင္ေခ်ာေမာသည္မဟုတ္ အသံကလဲ အင္မတန္ ေအးၿမသေလာက္သာယာလွေပတကား...
ဤအနီးတစ္၀ိုက္တြင္မိမိ ကို ကႆပ ဟုနာမ္စားသံုးၿပီးေခၚသူမရွိ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ မိမိ၏စိတ္ထဲမွာအာဂနု
ရဟန္းကို အလိုလို ဖိ္တ္ေခၚခ်င္ေနမိသည္။သို႔ေပမယ့္ ဒီမီးတင္းကုတ္ ကိုမီးပူေဇာ္ဖို႔ မိမိပင္မ၀င္ေရာက္
ၿဖစ္တာ ၾကာလွၿပီ။လြန္ခဲ႔ေသာလအတန္ၾကာက မိမိသာ၀ကတစ္ပါးကို မီးပူေဇာ္ခိုင္းရာ ဘယ္ကေရာက္
လာတဲ႔ နဂါးတစ္ေကာင္က အစြမ္းၿပလိုက္သၿဖင့္ ေလာကၾကီးမွထြက္ခြါသြားခဲ႔ရၿပီ။မိမိ အပါအ၀င္ တစ္စံု
တစ္ေယာက္ကမွ နဂါးကိုထြက္ခြါသြားေအာင္စြမ္းေဆာင္နိုင္စြမ္းမရွိ။ သာ၀ကမ်ားကိုလည္းထိုမီးတင္းကုတ္
သို႔ မသြားလာေစရန္ ညႊွန္ၾကားထားၿပီး မိမိလည္း ထိုအခ်ိန္မွစ၍ေၿခဦးပင္မလွည့္ေတာ့။ယခုမူ အာဂနု
ရဟန္းကခြင့္ေတာင္းေနေခ် ၿပီ။မၿဖစ္ေခ် ဘူး မိမိကိုယ္တိုင္လည္းထိုအဂနဳရဟန္းကိုၿမင္ၿမင္ခ်င္း ခင္မင္မိေခ်
ၿပီ အႏ ၱရာယ္တစ္စံုတစ္ရာၿဖစ္သြားဖို႔ကိုလည္းမလိုလား။
" ရဟန္းၾကီး သင္တည္းခိုမွာကိုငါက ၀န္မေလး မီးတင္းကုတ္ အတြင္းမွာ ရွိတဲ႔ နဂါးတစ္ေကာင္ေၾကာင့္
သင္အႏ ၱရာယ္တစ္ခုခုၿဖစ္မွာစိုးတယ္" စိုးရိမ္တၾကီးေလသံၿဖင့္ေၿပာလိုက္မိေသာမိမိကိုယ္မိမိပင္ မယံုနိုင္၊
အာဂနုရဟန္းကေတာ့ တစ္စက္ကေလးမွစိုးရိမ္ပံုမေပၚ ရဲရင့္တည္ၿငိမ္ေနသည္။တစ္ခါမွမၾကံဳဖူးလို႔ပဲလား..
အေၾကာက္အရြံ႕မရွိလို႔ပဲလားေတာ့မသိ စိုးရိမ္မိသည့္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ပင္ ရွက္မိသည္။အာဂနုရဟန္းက..
" ကႆ ပ ငါ့ကိုနဂါး ရန္မၿပဳနိုင္ပါဘူး " ဟု တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ပဲ ၿပန္ေၿပာလိုက္၏.
အာဂနဳရဟန္းကိုသူေၿပာ၍မရနိုင္မွန္း ကႆ ပ သိသည္ ။
" ေအးေလ ငါ့ရွင္ သင္ ေနခ်င္သပဆိုရင္ အႏ ၱရာယ္္ကိုၾကည့္ၿပီး သတိထားေနခဲ႔ေပေတာ့ "ဟု ဆိုကာ
ေက်ာင္သခၤမ္းထဲကို၀င္သြားလိုက္ေတာ့၏။ စိတ္ထဲက သိပ္ေတာ့မေကာင္း ရဟန္းၾကီးတစ္ခုခုၿဖစ္မွာသူ
စိုးရိမ္ေနသည္။ ညဖက္ အိပ္လဲမေပ်ာ္ဟိုလိွမ့္ဒီလိွိမ့္နွင့္ မၿဖစ္ေသးပါဘူး ရဟန္းၾကီး ရွိေနတဲ႔ မီးတင္းကုတ္
ကိုတစ္ေစ့တစ္ေစာင္းၾကည့္ဦးမွ ဟုေတြးရင္းအၿပင္ထြက္လာခ်ိန္မွာ သူ႔ပါးစပ္အေဟာင္းသားၿဖစ္သြားေတာ့
၏။ မီးတင္ကုတ္ၾကီးမီးေလာင္ေနၿပီထင္၏ ။ ဆရာကႆ ပ ၏အရိပ္အၿခည္ကိုသိေသာ လက္ရင္းသာ၀က
မ်ားကလည္းထြက္ၾကည့္ၾက၏။ စကားနည္းေသာ ရွင္ကႆ ပ ဆို႔နစ္ေၾကကြဲသံၿဖင့္
" အခ်င္းတို႔ ရုပ္အဆင္း အင္မတန္ေခ်ာေမာေသာငါတို႔မိတ္ေဆြ ရဟန္းၾကီးေတာ့ နဂါးေပါက္သတ္ၿပီး
ေသရွာၿပီထင္ပါရဲ႕" ဟုေၿပာရင္း စိ္တ္မေကာင္းေသာမ်က္လံုးမ်ားၿဖင့္လွမ္းၾကည့္ေနသည္။
သူမသိေသးသည္မွာ ထိုအာဂနုရုပ္ရည္ေခ်ာေမာေသာရဟန္းကား သံုးေလာက ထိ္ပ္တင္ ၿမတ္ဘုရားရွင္
ၿဖစ္ေနၿခင္းပင္။ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ သည္ မီးတင္းကုတ္အတြင္းရွိ ၿမက္အခင္းထက္၀ယ္ အာနာပါန ကမဌာန္း
ကိုစီးၿဖန္းေနသည္ကို နဂါးေတြ႔ေသာအခါ ေဒါသထြက္ၿပီး မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေသာမ်က္လံုးၿဖင့္ထြက္လာၿပီး
ခံတြင္းမွ ရဲရဲေတာက္ေသာ မီးလ်ွံ အခိုးအေငြ႕ ေတြမွဳတ္ထုတ္ၿပီးတိုက္ခိုက္သည္။ ၿမတ္စြာဘုရားသခင္မွာ
နဂါး၏ေဒါသကို နွိမ္နင္းခ်ိဳးလွန္ေတာ္မူလိုသၿဖင့္ ေတေဇာကသိုင္းကို ၀င္စားလ်ွက္ နဂါး၏အခိုးအလ်ွံ ထက္အဆမ်ားစြာပို ေသာအခိုးအလ်ွံေတြ လႊတ္ေတာ္မူသည္။ ဘုရား နွင့္နဂါး၏အခိုးအလ်ွံေတြေၾကာင့္မီးပံု
ၾကီးလိုၿဖစ္ေနသည္ကို ရွင္ကႆ ပ တို႔ေတြၿမင္ေနရၿခင္းသာၿဖစ္သည္ကိုသူတို႔မသိၾကေခ်။
" ကဲ ကဲ ၿပန္ၿပီးအိပ္စက္ၾကေလေလာ့ မနက္ၿဖန္မနက္ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းရွိမွပဲ တေစ့တစ္ေစာင္းသြား
ၾကည့္ၾကတာပ " ဆိုေသာ ရွင္ကႆ ပ၏ အသံထြက္လာမွ လူစုခြဲကာ အသီးသီး၀င္သြားၾကေလ၏။
ဥရုေ၀လကႆပ ကားတစ္ညလံုးရင္ထဲမေကာင္း ေက်ာင္းသခၤမ္းအတြင္၌ တည္းခိုေစရန္မေၿပာမိေသာ
မိမိ၏အၿပစ္မ ကင္းသလိုလဲၿဖစ္ေနသည္။ေတြးရင္းေတြးရင္းေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။နိုးလာေတာ့ ေရာင္
နီေတာင္ လာေတာ့မွာပဲ ဟုေတြးရင္း ဖရိုဖရဲၿဖစ္ေနေသာသဃၤန္းကို ေကာက္ရံုလိုက္ၿပီး အၿပင္ကို ကမန္း
ကတန္းထြက္လာၿပီး အာဂနဳရဟန္းရွိေသာ မီးတင္းကုတ္ဖက္သို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္စဥ္မွာပင္ မိမိမ်က္ေစ့ကို
ပင္မယံုနိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်က္လံုးကိုပြတ္သတ္ၿပီးၿပန္ၾကည့္လိုက္မိသည္။မီးတင္ကုတ္အတြင္း မွ ေၿခတစ္
လွမ္းခ်င္း လွမ္းထြက္လာေသာ မိမိ၏မိတ္ေဆြ ရဟန္းၾကီး လက္ထဲမွာပိုက္ထားေသာ သပိတ္ အတြင္းမွာ
ကား မိမိတို႔နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ီးလန္႔စာစား ေၾကာက္လန္႔ေနရေသာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာနဂါးၾကီး။သပိတ္
အတြင္းမွာအဆိပ္မရွိေသာ ေရေၿမြ တစ္ေကာင္နွယ္ ၿငိမ္သက္ ေနသည္။ အာဂနုရဟန္းက....
" ငါ့ရွင္ ကႆ ပ သင္တို႔ကိုဒုကၡေပးေနေသာနဂါးမွာ ဤနဂါးေလာ"
" ရဟန္းၾကီး မွန္ေပ၏ " ဟု ကႆပ ကေၿပာလိုက္သည္။ ကႆ ပ၏တပည့္မ်ားမွာ အံ့ၾသတၾကီး၀ိုင္း
၍ၾကည့္ေနၾကေသာ္လည္း ကႆ ပ၏စိတ္တြင္း၌ ...ဒီရဟန္းၾကီး အေတာ္တန္ခိုးၾကီးတာပဲ..ေၾကာက္စရာ
ေကာင္းတဲ႔နဂါးၾကီး ကိုလည္း ေအးေအးေဆးေဆး နွိမ္နင္းနိုင္တယ္......စိတ္တြင္း၌အထင္ၾကီးစိတ္ေတြေပၚ
လာေသာ္လည္း....ဟင္းးး သူတန္ခိုးၾကီးတာေတာ့ မွန္ပါတယ္ ငါတို႔လို ရဟႏ ၱာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး...
ရဟႏ ၱာၿဖစ္ဖို႔ လြယ္မွတ္လို႔ ...ဟုေတြးရင္းအထင္ၾကီးစိတ္ေတြေၿဖာက္လိုက္ၿပီး...
" ရဟန္းၾကီး သင္ဘယ္မွသြားမေနပါနဲ႕ ငါတို႔ဆီမွာပဲအၿမဲေနပါေလာ့ ဒီမွာဆြမ္းအတြက္လည္းမပူရပါဘူး"
ဟု ကႆ ပ ကေၿပာေလလ်ွင္ အာဂနုရဟန္းလည္းဆိတ္ဆိတ္ေနၿခင္းၿဖင့္ ၀န္ခံလိုက္ၿပီး ဥရုေ၀လ ကႆ ပ၏ေက်ာင္းအနီး ေတာအုပ္အတြင္း၌ ေနေတာ္မူေလ၏။
ဥရုေ၀လကႆ ပ လည္း အာဂနုရဟန္းအေၾကာင္းကိုေတြးေန၏။ဒီရဟန္းေတာ္ေတာ္တန္ခိုးၾကီးလွေခ်လား
ငါ့မွာေတာ့ ဒီအက်င့္အၾကံေတြကိုေသမေလာက္နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င့္ၾကံေနတာေတာင္ တန္ခိုးနဲ႔တူဆိုလို႔
တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူး ဒီရဟန္းက်ေတာ့ ရုပ္ရည္ကလည္း ဘယ္သူနဲ႔မွမတူေအာင္ေခ်ာေမာ တန္ခိုး ကလည္း
ဘာတစ္ခုမွက်င့္ၾကံတာမေတြ႔ရပဲ အင္မတန္ၾကီး ေတာ္ေတာ္ ၾကည္ညိုဖို႔ေတာ့ေကာင္းပါတယ္...ငါတို႔လို
ေတာ့ရဟႏ ၱာ ၿဖစ္ဟန္ေတာ့မတူေသးပါဘူး ေလ...ဟုေတြးရင္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးသည္နွင့္ ေက်ာင္းသခၤမ္း
အၿပင္ကိုထြက္လိုက္ၿပီး ၿဖတ္တိုက္လာတဲ႔ ေလညွင္းေလးကိုခံရင္း ေတာအုပ္ဖက္ကိုအသာၾကည့္ လိုက္
ေတာ့... အေရွ႕ဖက္မွအလင္းေရာင္တန္းၾကီးတစ္ခု ေကာင္းကင္ေပၚကက်လာၿပီး ေတာအုပ္အတြင္း ၀င္
သြားတာေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသားၿဖစ္သြားၿပီး ခဏတာ မွင္သက္ေနမိ၏။ ဘာၿဖစ္တာလဲ
ေတာ့မသိဘူး ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာင္ဖက္ကတစ္ခု ေၿမာက္ဖက္ကတစ္ခု အလင္း
တန္းၾကီးနွစ္ခု ေတာအုပ္အတြင္းဆင္းသြားစဥ္ မေရွးမေနွာင္း အေနာက္ဖက္ကပါ အလင္းတန္းၾကီးတစ္ခု
ထပ္မံဆင္းသြားသည္ကိုေတြ႔ရၿပန္ေတာ့ ေက်ာင္းသခၤမ္းအတြင္းသို႔ ၀င္ၿပီး လက္ရင္းသာ၀က နွစ္ဦးကို
ေခၚၿပီးမီးတုတ္ကို ယူခဲ႔ခိုင္းလိုက္ၿပီး ေတာအုပ္ဖက္ကိုသြားၾကည့္ေတာ့ အေရာင္အ၀ါေတြ ေတာက္ေနတဲ႔
သူေလးဦးက ရဟန္းၾကီး နွင့္ မနီးမေ၀းေနရာမ်ားတြင္ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနၾကသည္ကို မိမိေရာ မိမိသာ၀က
ေတြေရာ ေတြ႔လိုက္ၾကရသည္။ မိမိတပည့္ေတြမ်က္နွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုေနရာကိုတလွည့္ မိမိကို
တစ္လွည့္ၾကည့္ၿပီးအေတာ္အံ့အားသင့္ကာတစ္စံုတစ္ရာေၿပာခ်င္ေနၾကပံုရသည္။ ရဟန္းၾကီးဆီေရာက္
ေအာင္သြားမည္ၿပုၿပီးမွ မိမိနွင့္မဆိုင္ပါဘူးေလ သိခ်င္တာရွိရင္ေနာက္ေန႔မွေမးေတာ့မယ္ဟုဆံုးၿဖတ္လိုက္
ၿပီး သာ၀ကနွစ္ဦးကို လက္ကိုရမ္းၿပလိုက္ရင္ ေက်ာင္းသခၤမ္းဆီကိုသာၿပန္လာလိုက္ေတာ့၏။
ေနာက္ေန႔မနက္အရုဏ္တက္ အခ်ိန္၌ ကႆ ပ ကိုယ္တိုင္ ေတာတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္သြားၿပီး အာဂနဳရဟန္း
ဆီေရာက္သြားေတာ့ ၿငိမ္သက္စြာေနၿပီး ၾကည္လင္ေနတဲ႔မ်က္နွာထားနဲ႔ ထိုင္ေနတာကိုေတြ႔ရေတာ့...
" ရဟန္းၾကီး ဆြမ္းစားခ်ိန္တန္ၿပီ ..ဆြမ္းေတြလည္းၿပင္ၿပီးသြားၿပီ ဆြမ္းစားၾကြပါေလာ့ " ဆိုၿပီး ဆြမ္းစားပင့္
လာခဲ့၏။ ညကကိစၥကိုေတာ့ မေမ့ေသး ေမးရန္အာဂနုရဟန္း၏မ်က္နွာကို အသာအကဲခတ္ရင္း.....
" ရဟန္းၾကီး ညက ငါ သင့္ထံသို႔ေရာက္လာခဲ႔တယ္ ညက သင့္ အနားမွာ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနတဲ႔ မီးပံုၾကီး
ေတြလို ေတာက္ပေနတဲ႔ သူ ေလးဦးကိုေတြ႔တယ္ အဲဒါဘယ္သူေတြမ်ားလဲ ငါသိခ်င္ပါဘိ"...ဟုေမးလိုက္
သည္။ မိမိကသာအထူးအဆန္းအၿဖစ္သိခ်င္၍ေမးလိုက္ေပမယ့္ အာဂနုရဟန္းအတြက္ကေတာ့ တစ္စံုတစ္
ရာအထူးအဆန္းလိုမဟုတ္ ေအးေအးေဆးေဆး ၿပန္ေၿဖလိုက္သည္။
" ကႆ ပ မေန႕ညက ေလးေယာက္ကိုေမးတာလား....အဲဒါ စတုမဟာရ္ နတ္မင္းၾကီးေတြေလ ..ငါ့ကို
အလုပ္အေၾကြးၿပဳ ၾကမလို႔ ခစားလာၾကတာ" ဟုေၿပာလိုက္ေတာ့ ရွင္ကႆ ပ မ်က္နွာမွာအံ့အားသင့္တဲ႔
ပံုေပၚသြားၿပီးမွၿငိမ္က် သြားသည္။
ေၾသာ္...ဒီရဟန္းၾကီးက ေတာ္ေတာ္တန္ခိုးၾကီးတာပဲ ...စတုမဟာရ္ နတ္မင္းၾကီးေတြေတာင္ ခစားလုပ္
ေၾကြးၾကရတယ္....အိုသူဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာ္ေနေတာ္ေန ဘာမွၾကင့္ၾကံ ေနတာမွမၿမင္ရပဲ...ငါတို႔
လိုေတာ့ရဟႏ ၱာမၿဖစ္ေလာက္ေသးပါဘူး....ဟုစိတ္တြင္း၌ ေတြးေနသည္ကိုဘုရားရွင္ကသိေနေပမယ့္သည္းခံ
ေတာ္ မူၿပီးတိတ္တဆိတ္ ပဲလိုက္လာတယ္ ။ ဆြမ္းစားၿပီးအာဂနုရဟန္းကိုလိုက္ပို႔ေတာ့ ကႆ ပ၏တပည့္
ေတြ ညက အေၾကာင္းကိုစကားေဖါင္ဖြဲ႔၍မဆံုး ။ဒီအေၿခအေနကိုပင္ စိတ္ထဲကသိပ္မေၾကနပ္ေပမယ့္ အမွန္
တရားကလဲၿဖစ္ေနသည္။.စိတ္ထဲ မွာမနာလိုစိတ္လိုလို အားက်စိတ္လိုလိုေတာ့ေပၚလာေပမယ့္ မိမိတို႔..
အၾကင့္ေလာက္ မၿမင့္ၿမတ္ေလာက္ေပဘူးဟုသာေၿဖေတြးလိုက္သည္။
ဥရုေ၀လကႆႆ ပတစ္ေယာက္ အာဂနဳ ရဟန္းအေပၚ၌တစ္ေန႔တစ္ၿခားစိတ္၀င္စားမွဳေတြတိုးလာသလို
သူ၏တပည့္မ်ားကလည္းအၿမဲလို အဂနဳရဟန္းအားတေစ့တစ္ေစာင္းအကဲခတ္ၾကည့္ေနၾကသည္။
လုပ္စရာၾကင့္ၾကံမွုမ်ားၿပီးေၿမာက္သည္နွင့္ ေန၀င္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ေတာအုပ္အတြင္း၌ ထူးၿခားမွုတစ္ခုခု
ရွိေလမလား
ဟူေသာအေတြးမ်ားၿဖင့္ ဆရာေရာ တပည့္မ်ားပါ ယခင္လို စိတ္ခ်လက္ခ်မအိပ္ၾကေတာ့ေခ်။ တစ္ည သူတို႔
ေမ်ွာ္လင့္ေနသလို ယခင္က အလင္းတန္းမ်ားထက္ပို၍ေတာက္ပၿပီး ၾကီးမားေသာအလင္းတန္းၾကီးတစ္ခု
သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္၌ ေကာင္းကင္မွ ေတာတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္သြားသည္နွင့္ ရွင္ကႆ ပနွင့္တပည့္မ်ား စီး၀ါး
ကိုက္တိုင္ပင္ထားသလို ေတာတြင္းသို႔၀င္ေရာက္ၿပီးသြားၾကည့္ၾကၿပန္ေသာ္ ေတာက္ပေသာအ၀တ္အစားေတြ
နွင့္သူတစ္ေယာက္က အာဂနဳရဟန္းကိုလက္အုပ္ခ်ီ ေနသည္ေတြ႕ရသည္။ အခ်ိန္အတန္ငယ္အၾကာ ေစာင့္
ၾကည့္ၾကၿပီးမွ တပည့္မ်ားနွင့္ အတူၿပန္ခဲ႔ၾကသည္။လမ္းခုလပ္ေရာက္ေသာအခါ လက္ရင္းသာ၀က တစ္ဦးမွ
" အာဂနုရဟန္းကိုၾကည့္ရတာ က်ြနဳ္ပ္ တို႔ အဖို႔ အေတာ္ထူးဆန္းေနပါတယ္ ဆရာၾကီး" ဟု မရဲတရဲ ေၿပာ
လိုက္သည္ကို ကႆ ပ က " ဤ အရာမ်ားသည္ အထူးအဆန္းမဟုတ္" ဟူေသာစကားၿဖင့္ ေမးသူတို႔၏
နွုတ္ကိုဆြံ႕အေစခဲ႔သည္။ ေၿပာမည့္သာေၿပာရသည္ ထိုသို႕ေသာအရာမ်ားကိုမိမိ ကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ခါမ်ွ
မၿမင္ဖူး တပည့္မ်ားလည္းၿမင္ဖူးမည္မထင္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔သာလုပ္လိုက္ၿပီးတပည့္မ်ားကိုအကဲခတ္ၾကည့္လိုက္
ေသာ္ မိမိ၏အေၿဖကို ေၾကနပ္ပံုမေပၚေသာ္လည္း ဘာတစ္ခုမွ တံု႔ၿပန္မွုမလုပ္ၾကေပ။
ေနာက္တစ္ေန႕ဆြမ္းစားသြား၍ပင့္ေသာအခါ ကႆပ မေနနိုင္ ယခင္အတိုင္း ညကေရာက္လာတာဘယ္
သူမ်ားလည္းဟုေမးၿပန္ေသာ္ အာဂနဳ ရဟန္းက ေအးေဆးစြာပင္..ညကေရာက္လာသည္မွ နတ္ၿပည္
နွစ္ထပ္ကိုအစိုးရသေသာ သိၾကားမင္းသည္ ငါ့တရားကိုနာရန္ ၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္ၿပဳ စုရန္လာသည္ဟုေၿပာ
ေသာအခါ ကႆ ပ ၿငိမ္ၿပီးစဥ္းစားေနၿပန္သည္။အင္း... နတ္ၿပည္နွစ္ထပ္အစိုးရေသာ သိၾကားမင္းပင္
ခစားလာရတယ္ဆိုေတာ့ ရဟန္းၾကီးဟာ သာမန္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ေပဘူး..ဟုစဥ္းစားၿပီး အစထဲက
ဆရာတစ္ဆူၿဖစ္ေနေသာကႆ ပ က ...ဟင္...ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ငါ့လိုရဟႏ ၱာေတာ့မဟုတ္ေလာက္ေသးပါ
ဘူးဟု ေတြးေတာေနသည္ကို ဘုရားသခင္သိေသာ္လည္း သည္းခံေနေတာ္မူၿပန္၏။ၿဗဟၼာမင္း ေရာက္လာ
ၿပန္ေတာ့လည္းယခင္အတိုင္းေမးၿပီး ယခင္အတိုင္းၾကံစဥ္သည္ကို ၿမတ္စြာဘုရား သည္းခံေတာ္မူၿပန္၏။
.....................................................*************........................................................
ၿပာသို လၿပည့္မတိုင္ခင္တစ္ရက္ ေန႕ည************
အဂၤတိုင္း နွင့္မာဂဓ တိုင္းတို႔ ၏လမ္းမ်ားတြင္ သဘင္မ်ားက်င္းပေနသလို လွလွပပ၀တ္စားထားေသာ
သူမ်ား ကိုယ္စီကိုယ္စီၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားေနၾကသည္။ေလးသူငယ္မ်ား ကလည္းေၿပးလႊားကစားေနၾက
သည္။မိမိအသံကိုမိမိမၾကားနိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆူညံေနၾကသည္၊အတီးအမွဳတ္ အကအခံုမ်ားကလည္း
တစ္ေနရာတစ္မ်ိဳး မရိုးနိုင္ေအာင္အသုံးေတာ္ခံေနၾကသည္။သန္းေခါင္ယံေက်ာ္သြားသည္နွင့္ လူမ်ားတစ္စ
တစ္စ မိမိတို႔အိမ္သို႔ၿပန္သြားၾကၿပီး မ်ားမၾကာမီ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားၾကေတာ့၏။အားလံုး ေမာပန္းကာ
နွစ္နွစ္ၿခိုက္ၿခိုက္အိပ္ေပ်ာ္ သြားၾက ေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္သူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဥရုေ၀လေတာထဲမွာ
သီတင္သံုးေနေသာ ရွင္ကႆ ပတစ္ေယာက္သာ..အေတြးေတြနယ္ခ်ဲ႕ရင္းတစ္စံုတစ္ရာကိုပူပန္ေနသည္။
အင္း........မနက္ၿဖန္ဆို အဂၤတိုင္းနဲ႔ မာဂဓတိုင္းသားေတြ လွဴ စရာပစၥည္းေတြ ဆြမ္း ေဘာဇဥ္ေတြနဲ႔ေရာက္
လာၾကမွာ ..အဲဒီအခ်ိန္သာ အာဂနုရဟန္း ေရာက္လာခဲ႔ရင္ သူက ရုပ္ရည္ကလည္းေခ်ာေမာသေလာက္
ၾကည္ညိုစရာကလည္းအေတာ္ေကာင္းတယ္ ..ဒီၾကားထဲတန္ခိုးကလည္းၾကီးေသးတယ္ မေတာ္လို႔လူေတြ
ေရွ႔မွာတန္ခိုးေတြၿပလိုက္ရင္ သူ႔ကိုလူေတြကၾကည္ညိုၿပီးငါတို႔ကိုသဒၶါတရားပ်က္သြားၾကရင္ေတာ့ဒုကၡပဲ..
ရဟန္းၾကီးကိုမၾကိုက္လို႔မဟုတ္ေပမယ့္ သူမလာရင္ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲ"......ဟုေတြးေတာကာ အိပ္မေပ်ာ္
နိုင္ပဲ ရင္ထဲမေအးၿဖစ္ေန၏။
ၿမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ကႆ ပရေသ့၏ ေတြးေတာသည္ကို သိ၍ ၁၀၃ခုနွစ္ ၿပာသိုလၿပည့္ေန႕တြင္
ေၿမာက္က်ြန္းသို႔ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူၿပီး အေနာတတ္အိုင္၏အနီးတြင္ဆြမ္းဘုန္းေပးေတာ္မူ၍ ေနာင္တစ္ခ်ိန္
သာသနာထြန္းကားရာေဒသၿဖစ္မည့္ လကၤာဒီပ(သိရိလကၤာ) က်ြန္းသို႔တစ္ကိုယ္တည္းၾကြေတာ္မူ၍ နတ္
ဘီလူးတို႔ကိုနွိမ္နင္းေတာ္မူၿပီး သုမနနတ္မင္း အားဆံေတာ္ လက္တစ္ဆုပ္ေပးေတာ္မူခဲ႔၍ ေနာက္ေန႔အရုဏ္
မတက္မီ ဥရုေ၀လ ေတာအုပ္သို႔ၿပန္ၾကြေတာ္မူ၏။လၿပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔ ဥရုေ၀လ ကႆ ပ ဆြမ္းစား
ပင့္ရန္ေရာက္လာသည္။ မ်က္နွာကလည္းအေတာ္ပင္ၿပံုးရႊင္ေနၿပီး စကားေတြလဲေတာင္စဥ္ေရမရေၿပာရန္
အားယူထားသည္...
" ရဟန္းၾကီး ယမန္ေန႕ကသင္အဘယ္ေၾကာင့္မလာရတာလဲ ငါတို႔အားလံုးသင့္အားေစာင့္ေနၾကၿပီး
ဆြမ္းေဘာဇဥ္ ေတြလည္းအမ်ားၾကီး သင့္အတြက္ထားထားပါရဲ႕နဲ႔ သင္မလာပဲေနတယ္" ဟု ေလာကြတ္
စကားေၿပာလိုက္သည္။ သူ႔ပံုစံက မေန႔က မလာသည့္ အတြက္ အေတာ္ပင္စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနဟန္ၿပု
ထားသည္။အာဂနဳရဟန္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ၾကည္လင္တည္ၿငိမ္ေသာမ်က္နွာနွင့္ ........
" ကႆ ပ ယမန္ေန႔ညက သင္ စိတ္တြင္း၌ ငါမလာရင္ေကာင္းမွပဲလို႔ ေတြးတယ္မဟုတ္ေလာ..သင့္
စိတ္ကိုငါသိ၍ ဥတၱရကုရု လို႔ေခၚတဲ႔ေၿမာက္က်ြန္းကိုသြားၿပီးဆြမ္းခံတယ္ ေနာက္ၿပီးစႏၵကူးၿမိုင္မွာ၀င္ၿပီး
ဆြမ္းစားခဲ႔တယ္" ဟုေၿပာလိုက္လ်ွင္ ကႆ ပ မ်က္နွာကြက္ခနဲပ်က္သြားၿပီး ရွက္ရြံ႕သလိုၿဖစ္သြားသည္။
ေနာက္မွ အရွက္ေၿပ... " ကဲပါေလ အခ်ိန္လဲအေတာ္လင့္သြားၿပီးဆြမ္းစားသြားၾကရေအာင္" ဆိုၿပီးစကား
လမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္သည္။လမ္းေလ်ွာက္လာရင္ ကႆ ပစိတ္တြင္း၌ ...အင္း.....ဒီရဟန္းၾကီး အေတာ္
မလြယ္ပါလား ငါ့ေတြးေနတာကိုေတာင္ ဘယ္လို ဘယ္လိုသိတာလဲ စဥ္းစားလို႔ေတာင္မရဘူး ..ဟူး
မ်က္နွာပူစရာပဲ ..အင္းနည္းတစ္ခုခု ရွိလို႔သိတာပဲေနမွာပါ ....ငါတို႔လိုေတာ့ ရဟႏ ၱာ မၿဖစ္ေလာက္ေသး
ပါဘူး ဆိုၿပီးေတြးေတာသည္ကိုလည္း ဘုရားသခင္ သိေတာ္မူလ်ွက္ ခြင့္လႊတ္ၿပီးဆြမ္းဘုန္းေပးခဲ့သည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါၿမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဒသစာရီၾကြခ်ီေတာ္မူရာ ေသနနိဂံုးရြာမွသူေဌးက်ြန္မ ပုဏာ၏ အ
ေလာင္းတြင္ ပတ္ထားေသာ ပိုက္ဆံေလ်ွာ္ အ၀တ္ကိုေတြ႔သၿဖင့္ပိုးေလာက္အမ်ားၾကီးကိုဖယ္ရွား၍ ပ့ံသုကူ
ေကာက္ေတာ္မူရာ မဟာပထ၀ီေၿမၾကီးသည္ သြက္သြက္ခါေအာင္လွဳပ္၍ ေကာင္းခ်ီ း ေပး၏။ထိုေနာက္
ၿမတ္စြာဘုရားရွငိေလ်ွာ္ဖြတ္ လွမ္းရန္အတြက္ သိၾကားမင္းသည္ ေရကန္ ေက်ာက္ဖ်ာ တို႔ကိုဖန္ဆင္းေပး၏။ ၿဖန္႔ရန္အတြက္ ေရခံတက္ပင္အကိုင္းကိုအပင္ေစာင့္နတ္မွေကြးညႊတ္ေပး၏။ဆိုးေဆးအတြက္သိၾကားမင္း
ကဖန္ဆင္းေပး၏။
ေနာက္ေန႕မနက္သို႔ေရာက္ေသာအခါဥရုေ၀လကႆ ပသည္ ထိုေနရာသို႔ေရာက္လာေသာအခါ ကိုယ့္
မ်က္ေစ့ကိုပင္ ကိုယ္မယံုနိုင္ေအာင္ၿဖစ္သြားသည္။ေရကန္ၾကီးေတြ ေက်ာက္ဖ်ာၾကီးေတြ ေရခံတက္ပင္
ၾကီးကလည္းေကြးညႊတ္လို႔ ဘာေတြၿဖစ္ကုန္ၿပီလဲ ဟုေတြးကာ အာဂနဳ ရဟန္းဆီသို႔ေရာက္ေသာအခါက်မွ
ေမးမည္ဟုေတြးထား၏။ ေရာက္လာေသာအခါ...
" ရဟန္းၾကီး ဒိေနရာမွာအရင္က ေရကန္ေတြ ေက်ာက္ဖ်ာေတြလဲတစ္ခါမွမေတြ႔ဖူးပါဘူး..ခုမွအဲဒါေတြ
မိုးေပၚကက်လာသလိုဘယ္ကေရာက္တာလဲ" ဟုေမးေသာအခါ ဘုရားရွင္က ပံ့သုကူသကၤန္းေကာက္ယူ
သည္မွစ၍ သိၾကားမင္းဖန္ဆင္းေပးလာေၾကာင္း ခပ္ေအးေအးပင္မိန္႕ေတာ္မူ၏။ ကႆပ၏စိတ္ထဲ၌ အင္း...
..ဤရဟန္းၾကီး ေတာ္ေတာ္တန္ခိုးအာနုေဘာ္ၾကီးတာပဲ သိၾကားမင္းေတာင္ ေၿခရင္းအလုပ္အေၾကြး
သာမေဏလို ခစားလုပ္ေၾကြးရရွာတယ္....အံ့ၿသစရာပဲ.......အို..ငါကဒီနယ္မွာဆရာၾကီးေပပဲ ငါ့လိုေတာ့
ရဟႏ ၱာၿဖစ္ဦးမွာေတာ့မဟုတ္ေသးပါဘူး ဟုသာ ေတြးေတာၿပန္၏။ဘုရားရွင္လည္ ကႆ ပ ၏ဆြမ္းကိုသာ
ဘုန္းေပး၍ ထိုေတာအုပ္၌ ေနၿမဲေန၏။
ေနာက္တစ္ေန႔ ကႆပ ဆြမ္းစားလာပင့္ေသာအခါ " ကႆ ပ သင္သြားနွင့္ေလာ့ငါလာခဲ႔မယ္" ဟုေၿပာ၍လႊတ္
လိုက္ၿပီး ဇမၺဳသေၿပသီးကို ယူခဲ႔၍ မီးတင္းကုတ္၌ ေနေတာ္မူ၏။ကႆ ပ ေမာၾကီးပန္းၾကီးေရာက္လာေသာ
အခါ " ရဟန္းၾကီး သင္ ငါတို႔ေနာက္မွလာၿပီး ဘာေၾကာင့္အရင္ေရာက္ေနသလဲ ဘယ္လမ္းကလာခဲ႔တာ
လဲ" ဟုေမးေသာအခါ " ကႆ ပ ငါဇမၺူဒိပ္ က်ြန္းဦး၌ေပါက္ေနေသာ ဇမၺဳသေၿပပင္ေအာက္မွအသီးကိုေကာက္
ယူခဲ႔ၿပီးမွ မီးတင္းကုတ္သို႔ေရာက္လာခဲ႕တယ္ ဒီအသီးက အနံ႕အရသာေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္သင္မသံုး
ေဆာင္ဖူးက သံုးေဆာင္ေလာ့" ဟုေၿဖေသာအခါ ဥရဳေ၀လ ပါးစပ္အေဟာင္းသားၿဖင့္နားေထာင္ေနရင္း
" ရဟန္းၾကီး ဒီအသီးက ငါတို႔နဲ႔မထိုက္တန္ပါဘူးေလ သင္သာသံုးေဆာင္ပါေလာ့" ဟုအၿမန္ၿပန္ေၿပာရင္း ....အင္းး.........ဒီရဟန္းၾကီးကငါတို႔ေနာက္မွလဲ လိုက္လာၿပီး သေၿပသီးကိုလဲ ယူလာခဲ့ေသးတယ္...မၾကံ
ေကာင္းမစည္ရာ ငါတို႔အရင္လဲေရာက္ေနေသးတယ္..ဒါေပမယ့္ ရဟႏ ၱာမဟုတ္ေသးတာေလးတစ္ခုပါပဲ
ဟုေတြးရင္း သူ႔မာနကိုသူၿပန္ၿမွင့္လိုက္၏။ေနာက္ေန႕တြင္လည္းသရက္ၿဖဴ သီးတစ္ၾကိမ္၊ရွိရွားသီးၿဖင့္တစ္
ၾကိမ္၊ ၾကဇဳသီးၿဖင့္တစ္ၾကိမ္ ၊တာ၀တႎသာနတ္ၿပည္မွ ကသစ္ပြင့္ တစ္ၾကိမ္ ေဆာင္ယူကာ တန္ခိုးမ်ား ၿပခဲ႔
ေသာ္လည္း ကႆ ပ ၏ မာနကေတာ့လံုးလံုးကိုမခ်။ သူကဲ႔သို႔ရဟႏ ၱာ မဟုတ္ေသးဟုသာ ထင္ၿမင္ေနေသာ္
လည္းၿမတ္စြာဘုရားရွင္မွာ သည္းခံ၍ ေနေတာ္မူခဲ႔သည္။တစ္ေန႔တပည့္နွစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး...
" ဆရာၾကီး ...ထင္းေတြကခြဲလို႔မရဘူး...က်ြန္ေတာ္တို႔ခက္ခက္ခဲခဲခြဲ ၾကေပမယ့္ မတတ္နိုင္ၾကပါဘူး..
အဲဒါဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး " ဟုေၿပာလာၾကေသာအခါ ကႆ ပ ရေသ့က " ရဟန္းၾကီး
ထင္းေတြက ခြဲမရေတာ့လို႔ သင္ကူညီနိုင္ရင္ကူညီပါေလာ့" ဟုေၿပာေသာအခါ ဘုရားသခင္ကနွဳတ္ေတာ္
ၿဖင့္ " ကြဲေစသတည္း" ဟုမိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ ထင္းအားလံုးကြဲသြားေတာ့၏။ ကႆပ နွင့္တပည့္အားလံုး
မွင္တက္ အံ့ၾသ ကုန္ၾကေတာ့။ ထို႔ေနာက္မီးဖို၍မရေသာအခါတြင္လည္း" မီးေတာက္ေစ"ဟု မိန္႔လိုက္
သည္နွင့္မီးေတာက္ကုန္၏။ထို႔ေနာက္မီးဖိုေပါင္းငါးရာကိုလည္ဖန္ဆင္းေပးလိုက္၏။ တဖန္မီးၿငိမ္း၍မရေသာ
အခါတြင္လည္း " မီးၿငိမ္းေစ" ဟု မိန္႕ကာ မီးေတြကိုၿငိမ္းေစသည္။
ဥလုေ၀လကႆပလည္း မိမိပင္မစြမ္းနိုင္ေသာအရာမ်ားကို ၿမင္ေတြ႔ေနရေသာ္လည္း မိမိ၏စိတ္တြင္
ကမာန္ကိုနည္းနည္းမွမခ်နိုင္ သူတို႔လိုရဟႏ ၱာမဟုတ္ေသးဘူးသာ စိတ္တြင္း မွထင္ေနေပသည္ကို
ၿမတ္စြာဘုရားသခင္ သည္းခ့ေတာ္မူၿပန္ေလ၏။
တစ္ေန႔ ကႆပတို႔ ေနထိုင္ရာအရပ္တြင္ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ မိုးၾကီးရြာေလေသာ္ ၎တို႔ပတ္၀န္း
က်င္တြင္ေရၿမုတ္ေလေသာ္ ရေသ့မ်ားသည္ေရလြတ္ရာသို႔ေၿပာင္းေရႊ႕ၾကေလေသာ္ ကႆပသည္ မိတ္
ေဆြရဟန္းၾကီးလိုသတိရသည္နွင့္ တပည့္မ်ားအားေလွတစ္စီးအၿမန္ၿပင္ေစ၍ မိမိကိုယ္တိုင္ဦးစီးကာ
ေတာထဲသို႕ထြက္လာ၏။
" ၿမန္ၿမန္ ေလွာ္ၾကပါဟ ငါတို႕မိတ္ေဆြၾကီး ခုေလာက္ဆိုဒုကၡေရာက္ေနၿပီထင္ပါရဲ႔" တပည့္မ်ားကို
ေလာေဆာ္ရင္း မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ကာရွာေနမိ၏။တစ္ေနရာသို႔အေရာက္တြင္ မိမိမ်က္ေစ့
ကိုပင္မယံုနိုင္ေသာ အေၾကာင္းတရားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြလိုက္ရ၏။ မိမိ၏တပည့္မ်ားလည္း ထိုေနရာ
ကိုၾကည့္လိုက္ မိမိကိုၾကည့္လိုက္ၿဖင့္ အ့့ံၾသ တၾကီးၿဖစ္ေနၾကသည္။ ထိုေနရာတြင္ မိမိမိတ္ေဆြရဟန္းၾကီး
သည္စၾကၤံၾကြေနသည္ အရွိန္အဟုန္ၿဖင့္စီးဆင္းေနေသာ ေရမ်ားကား ရဟန္းၾကီးအနီးသို႔မေရာက္လာၾကပဲ
ထိုေနရာတစ္၀ိုက္ကို စက္၀ိုင္းပမာ၀န္းရံ ေနၾကသည္။ရဟန္းၾကီးစၾကၤံၾကြရာေနရာတြင္ ဖုန္မ်ားပင္ ထေန
လိုက္ေသးသည္။ဥရုေ၀လကႆပ၏စိတ္တြင္း မွာကား.ရဟန္းၾကီးကားအေတာ္တန္ခိုးၾကီးေပတာပဲ..
အသက္ရွိေသာအရာမ်ားမဆိုထားႏွင့္ အသက္မရွိေသာေရေတာင္မွ မနွိတ္စက္နိုင္ပါလား....အင္း.....
ဒါေပမယ့္ ငါတို႔လိုေတာ့ရဟႏ ၱာမဟုတ္ေလာက္ေသးပါဘူးဟုသာေတြးရင္း ၿမတ္စြာဘုရားထံေတာ္
အေရာက္
" ရဟန္းၾကီးေလွေပၚသို႔တက္ေလေလာ့" ဟုေခၚေလလ်ွင္ ၿမတ္စြာဘုရားသည္ေလွေပၚသို႔တန္ခိုး
ေတာ္ၿဖင့္ပ်ံတက္၍ ကႆပတို႔နွင့္အတူ လိုက္လာခဲ့ေလ၏။ ကမ္းေပၚသို႔ေရာက္လွွ်င္ ကႆပလည္း
ေနာက္မွလိုက္လာရင္ ရဟန္းၾကီးသည္တန္ခိုးအမ်ီဳးမ်ိဳးကိုအသံုးခ်နိုင္၏ ရုပ္အဆင္းကလည္းအင္မတန္
ေခ်ာေမာ၏ ဒါေပမယ့္ငါတို႔လိုေတာ့ ရဟႏ ၱာမၿဖစ္ေလာက္ေသးပါဘူး ဟုေတြးေတာေနစဥ္ ၿမတ္စြာဘုရား
သခင္က..
" ကႆပ သင္၏မာန္မာနတို႔ကား အလြန္႔အလြန္ပင္ ၿမင့္မားေလစြတကား သည္မ်ွေလာက္တန္ခိုး
ေတာ္ေတြကိုၿမင္ေတြ႔ေနရက္နဲ႔ ငါ့လိုရဟႏ ၱာမဟုတ္ေသးဘူးပဲ အၿမဲေတြးေနေပတယ္ အမွန္တကယ္ သင္
ကိုယ္တိုင္လည္းရဟႏ ၱာမၿဖစ္ေသး ရဟႏ ၱာၿဖစ္ေလာက္ေသာ အၾကင့္လည္းသင့္မွာမရွိ ေပဘူး" ဟုမိန္႔
လိုက္သည္နွင့္ ယခင္ကၾကိုးစားတင္းထားခဲ့ေသာ ကႆပ၏မာန္မ်ား ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္..ေပ်ာက္
ကုန္ၿပီး ေၿမၾကီးေပၚထိုင္ခ်ကာ .........
" အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ မွားပါၿပီဘုရား အရွင္ဘုရားရဲ႔ တပည့္အၿဖစ္ လက္ခံေပးေတာ္မူပါဘုရား" ဟု
ေတာင္းပန္ေလလ်ွင္ ၿမတ္စြာဘုရားသခင္က....
" ကႆပ သင္သည္ တပည့္ေပါင္းမ်ားစြာတို႕၏ ဆရာၾကီးၿဖစ္ေပ၏ သင့္၏တပည့္မ်ားအား တိုင္ပင္ေခ်ဦး
ေလာ့" မိန္႔ေလလ်ွင္ ကႆပလည္း တပည့္တို႕ကိုစုရံုးေစၿပီး ....
" တပည့္တို႔ ငါ ...ခုရဟန္းေဂါတမ ထံတြင္ တပည့္ခံၿပီး အက်င့္ၿမတ္ေတြကိုၾကင့္ၾကံခ်င္လွၿပီ သင္တို႔၏
သေဘာထားကိုသိခ်င္တယ္" ေၿပာေလလ်ွင္ တပည့္မ်ားအားလံုး ဆူညံစြာၿဖင့္ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကပံုရၿပီး..
အနီးတြင္ရွိေသာတပည့္ၾကီးမ်ားက....
" ဆရာၾကီးခင္ဗ်ား က်ြန္ေတာ္တို႔လည္း ဆရာၾကီးကိုေၾကာက္လို႔သာမေၿပာရဲၾကတာပါ ..က်ြန္ေတာ္တို႔အား
လံုးလည္း ရဟန္းၾကီးထံတြင္တပည့္ခံခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာလွပါၿပီ" ဟု ေၿပာၾကေလေသာ္ ...ကႆပနွင့္
တပည့္ ငါးရာတို႔ ၿမတ္စြာဘုရားထံေတာ္တြင္ ရဟန္းၿပဳၾကေလေတာ့၏။
ေနာက္မၾကာမီ ထိုသတင္းကို နဒီကႆပနွင့္ ဂယာကႆပ တို႕ၾကားေလလ်ွင္ တပည့္တို႕ကိုေခၚ၍ အကို
ၿဖစ္သူထံလိုက္လာၾကၿပီး အကိုၿဖစ္သူအားရဟန္း၀တ္ၿဖင့္ၿမင္ၾကေလေသာ္အနားသို႔ကိုကပ္၍...
" ဒီအက်င့္က ပိုေကာင္းလို႔လား" ဟုေမးေသာ္ ကႆပလည္းေခါင္းကိုအသာညိတ္ၿပေသာ္ ညီနွစ္ေယာက္
နွင့္ရေသ့ငါးရာတို႔လည္း ရဟန္းၿပဳၾကေလ၏။
................
ေနာက္ေန႔ ၿမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတစ္ေထာင္အား တရားေဟာေနစဥ္ အၿခားေသာ တရားနာပရိတ္
သတ္တို႕သည္ မိမိတို႔ဆရာကႆပ ႏွင့္ ၿမတ္စြာဘုရားအား မည္သူကဆရာ မည္သူကတပည့္ၿဖစ္မွန္မသိ
ၾက၍ထင္ေယာင္ထင္မွားၿဖစ္ေနၾကစဥ္ ၿမတ္စြာဘုရားသခင္က ကႆပအား....
" ကႆပ သင္သည္ဆရာေလာ တပည့္ေလာ" ေမးေတာ္မူေလလ်ွင္ကႆပလည္း ပရိတ္သတ္
မ်ားၾကားနိုင္ေသာ အသံၿဖင့္
" အရွင္ဘုရားက ဆရာပါဘုရား တပည့္ေတာ္ကတပည့္ပါဘုရား"
" အရွင္ဘုရားက ဆရာပါဘုရား တပည့္ေတာ္ကတပည့္ပါဘုရား"
" အရွင္ဘုရားက ဆရာပါဘုရား တပည့္ေတာ္ကတပည့္ပါဘုရား"
ဟုေၿပာဆိုကာၿမတ္စြာဘုရား၏ေၿခအစံုကို ဦးတိုက္ေတာ္မူေလသတည္း...........
ဥရုေ၀လေတာအုပ္သည္ကား တရားသံၿဖင့္ သာယာလွေခ် တကား .........
ၿပီးပါၿပီ။
အကိုးအကား.....ဇိနတၳပကာသနီ က်မ္း( က်ီးသဲ ေလးထပ္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး)
က်ြန္ေတာ္ေရးသားလ်ွက္ရွိေနေသာ ဥရုေ၀လမွအၿပန္ သည္ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အေၾကာင္းအရာမ်ားၿဖစ္
ေနၿခင္းေၾကာင့္ တရားစာလိုမေရးပဲ ဇတ္လမ္းသြားအေနၿဖင့္ေရးသားထားပါသည္။ တစ္စံုတစ္ရာ
အမွားအယြင္းရွိပါက ခြင့္လႊတ္သည္းခံေပးၾကပါခင္ဗ်ား။
No comments:
Post a Comment